Jumat, 07 Agustus 2009

MINTARAGA; ARJUNA WIWAHAN

Kata Pengantar
B. CiptoningBahagialah kita, bangsa Indonesia, bahwa hampir di setiap daerah di seluruh tanah air hingga kina masih tersimpan karya-karya sastra lama, yang pada hakikatnya adalah cagar budaya nasinoal kita. Kesemuanya itu merupakan tuangan pengalaman jiwa bangsa yang dapat dijadikan sumber penelitian bagi pembinaan dan pengembangan kebudayaan dan ilmu di segala bidang.
Karya sastra lama akan dapat memberikan khazanah ilmu pengetahuan yang beraneka ragam macamnya. Penggalian karya sastra lamayang tersebar di daerah-daerah ini, akan menghasilkan ciri-ciri khas kebudayaan daerah, yang meliputi pula pandangan hidup serta landasan faisafah yang mulia dan tinggi nilainya. Modal semacam itu, yang tersimpan dalam karya-karya sastra daerah, akhirnya akan dapat juga menunjang kekayaan sastra Indonesia pada umumnya.
Pemeliharaan, pem,binaan, dan penggalian sastra daerah jelas akan besar sekali bantuannya dalam usaha kita untuk membina kebudayaan nasional pada umumnya, dan pengarahan pedidikan pada khusunya.
Saling pengertian antar daerah, yang sangat besar artinya bagi pemeliharaan kerukunan hidup antar suku dan agama, akan dapat tercipta pula, bila sastra-sastra daerah termuat dalam karya sastra lama itu, diterjemahkan atau diungkapkan dalam bahasa Indonesia. Dalam taraf pembangunan bangsa dewasa ini manusia-manusia Indonesia sungguh memerlukan sekali warisan rohaniah yang terkandung dalam sastra-sastra daerah itu. Kita yakin bahwa segala sesuatunya yang dapat tergali dari dalamnya tidak hanya akan berguna bagi daerah yang bersangkutan saja, melainkan juga akan dapat bermanfaat bagi seluruh bangsa Indonesia, bahkan lebih dari itu, ia akan dapat menjelma menjadi sumbangan yang khas sifatnya bagi pengembangan sastra dunia. Sejalan dan seirama dengan pertimbangan tersebut di atas, kami sajikan pada kesempatan ini suatu karya sastra daerah Jawa yang dapat bermanfaat bagi kita semua, dan generasi yang akan datang.
SERAT HARJUNA WIWAHA
Ing basa Kawi karanganipun Resi Kano, sampun kajawakaken ing tembung Kawi saking kapareng dalem Ingkang Sinuhun Kanjeng Susuhunan ingkang kapinn III ing Surakarta.
Kawangun dening Raden Mas Suwandi ing Surakarta, kalaras nggann\gge guru lagu wicalan, ingkang supados boten damel kithaling pamaos.
PUPUH I
ASMARADANA
Ra seneng driya nawung kingkin, hanulad mring kawi radya, dennya paksa driyrdane, maspadakken crita tama, sumedya ngewahana, wantune wong mudha punggung, dimen sami ingaranan.
Lir sarjana kang luwih, tan panon rat idhepira, de ra tan wruh mring bodhone, reka-reka ngrakit gita, sayekti mung kinarya, panglipuring kawlasayun, dennya nuhun duka cita.
Darunane arseng kapti, mulat marang srat wiwaha, Empu Kano pangikete, winangun Jeng Sri Narendra, Sinuhun Susuhunan, kaping tiga Sang Prabu, jumeneng neng Surakarta.
Pangiketing prameng kawi, sinantunan tembung jarwa, ananging ta suprandene, kathak kithal yen winaca, ingiket mangke kadya, kadi jaman kang kalaku, nulada para prameng sastra.
Duk winangun amarengi, gathit enjang tabuh sapta, ri Respati Cemengane, panca likur de kang candra, Ramelan Be ing warsa, raseng yaksa ngesthi sunu, kanang mangsa pan kasanga.
De ra mangun mung supadi, amrih gampil yen winaca, ananging ta caritane, datan ana ingewahan, reroncen ugi samya, amung lagu kang winangun, manut dhongdhinging ukara.
Nenggih mangke kang winarni, bubukaning kang carita, Risang Parta kasetene, kalok saking ing kayangan, nira Sang Batharendra, duk nalikanira iku, duh kita Sang Batharendra.
Ing dados wosing kinkin, dennya arsa linurugan, yaksa raja pambekane, langkung dening puwa-puwa, Niwata maharaja, kasub ing rat ywan pinunjul, kadigdayan kanuragan.
Dene dununging prajadi, ing Semeru sakidulnya, dennya arsa nglurug age, saking antuk kaluwihan, saking Hyang Girinata, sakti mandra guna tuhu, tan na braja tumama.
Datan pejah lan dewadi, myang tan pejah dening buta, Sang Hyang Siwah pamecane, iya benjang bisa pejah, kalamun ana janma, mara taoa dibya luhung, yeku ingkang mejahana.
Mila dadya ginem pikir, sadayaning pra Jawata, ewuha ya pratikele, nggennya arsa linurugan, Niwata Sri Narendra, mung sajuga esthinipun, ingkang sampun dipun weca.
Sang Hyang Siwah ingkang mangsit, manungsa kang mara tapa, Sang Niwata ing patine, samngke ing Endrakila, ana wong mara tapa, Risang Parta wastanipun, panengahing para Pandawa.
Nanging Sanghany Endra maksih, sajroning tyas semang-semang, de durung wruh sajatine, dennya mesu tapa brata, apa nggayuh kamuksan, apa iya amrih luhung, minta marang ing Jawata.
Apa minta jayeng jurit, lamun minta kadigdayan, sayekti yen kena tembe, dipun pinta srayeng Dewa, mejahi yaksa raja, yen wus antuk nugraha gung, yekti bisa mbengkas karya.
Yen Hajuna tan antuk sih, sayekti yen tanpa karya, ngambil sraya mring dheweke, samangkana Anghyang Endra, denira ngnandika, arsa nyoba karsanipun, rinancaneng waranggana.
Lamun puguh mati ragi, tan keni mring pangrencana, aneng kono sayektine, dadine den ambil sraya, yen keni pengrencana, tan pakarya tapanipun, masih sor lan panca driya.
Dene ingkang dipun piji, angrencana mring Sang Parta, widadari kapitune, isen-isen Suralaya, antuke duk ing kuna, widadari kang pipitu, sami saking mulat ita.
Tegesipun mulat nenggih, sosotya kang adi mulya, widadari pitu ingkang, ngluwih warnanira, mung kakalih langkung ayu, Sang Supraba wastanira.
Wilutama jangkep kalih, tan prabeda warnanira, sesenengan pamilike, Dewi Ratih sor prabawa, tuhu yen tanpa sama, sagung widadari kusut, anglir murca kinedhepna.
Sawusira sami dadi, widadari sapta ika, kinen ta ya sadayane, tegesipun basa taya, ngigeling widadara, pra Jawata yun andulu, sru kayungyun uninga.
Panggigeling widadari angideri sagaranya, kaping tigang ubengune, awismaya pra Jawata, tegese awismaya, sru kasmaran Jawata gung, arsa ngusap wenira.
PUPUH II
S I N O M
Sanghyang Brama dennya miyat, pingigeling widadari, ndadak catur muka papak, lawan Sanghayng Endra ugi, soca papat umeksi, pra Jawata sagungipun, amulat netya tiga, aneng kanan lawan kering, ing julukan netya ingkang satunggal.
Milanipun pra Jawata, miyaraken ing pangeksi, saking sruning laras mara, miyat langen ing Swarga di, tumembe samya uning, widadari tayanippun, weh brangta pra Jawata, tan wonten kang nora brangti, maring para widadari sapta ika.
Wusing taya tinimbalan, widadari sapta iji, Sanghyang Endra angandika, heh Supraba Nini Dewi, lan Wilutama malih, sakancamu kabeh pitu, aywa wedi kangelan, babo ingsun mengko nyilih, sagung raras ruming reh lan ayunira.
Sira mengko lumakuwa, mring pratapan Sang Ayogi, Harjuna nggennya martapa, awasena den pratitis, subratanira mangkin, yoga brata dennya nekung, kalamun sira wignya, pan Harjuna iku garwane sekawan.
Ing kocap yu utama, mung titiga kang yu luwih, padmi aran Sang Sumbrada, Manohara lawan malih, Ulupi jangklepe tri, nadyan kabeh luwih ayu, yektine durung padha, marang warni-nira Nini, pan kadasa guna ayuning manungsa.
Iya masa ngasorena, mring ayuning widadari, muwus malih Sanghyang Endra, mring Supraba nabda aris, sung andelake ugi, mring ayunta Nini pitu, yekti yen tanpa karya, raras ruming angsana di, tumandhinga iya maksih raras sira.
Kapalayu angumbara, raras ruming angsana di, ngungsi marang mega, mendhung layat tanpa kardi, rarasing sekar gambir, tumandhinga rarasipun, gandaning ukelira, lamun ngore den kajrihi, marang sekar gandhung iya raras sira.
Nadyan silih Sang Bathara, Kamajaya iku Nini, ningalana marang sira, weruh warna ayu luwih, sayekti lamun kontit, asihe mring rabi lebur, tumumpek sih mring sira, tan enget mring Dewi Ratih, destun mimba Dewi Ratih lawan sira.
Sanghyang Endra pujinira, marang sagung widadari, nulya kinen mangkat samya, mring patapan Sang Ayogi, tan miyang kabeh sami, widadadri sadaya wus, anembah pamit sigra, mring Bathara Endra nuli, mesat saking ngarsa anapak gagana.
Sami nglayang lampahira, wau para widadari, lir maruta mandra nulya, prapteng paran widadari, parakan para cethi, sami ngiring aneng pungkur, saking ing katebihan, wus katingal dhepok wukir, dunungira pratapane Sang Harjuna.
Widadari risaksana, sigra-sigra anuruni, nenggih saking ing gagana, widadari ngambah siti, lumampahira aris, sapraptaning anggreng gunung, anenggih Endrakila, lampahe pra widadari, tansah dennya wirandhungan jroning driya.
Wanci enjang dennya prapta, aneng Endrakila wukir, sadaya pra widadari, kawigaran jroning galih, tegesing basa kawi, kawigaran maknanipun samya gung suka-suka, lampahe pra widadari, wit cemara kumlap kasilir pawana.
Neng gigiring Endrakila, lampahe pra widadari, ron cemara katyup barat, lir amangsit kinen bali, marang kang nembe prapti, wonten malih kang winuwus, pradapa manis kalyan, sru kumelap katyup angin, esthinira kadi sagung widadara.
Pan ingajak tandhing raras, panantange kayu manis, heh sagung pra widadara, lawan ingsun manis endi, pamulunira sami, iya lawan pradapeng sun, lan payudanira, lan abang-abanging lathi, iya lawan rarasing pradapaningwang.
Sakathahe wana wisma, ingkang sami den langkungi, dening para waranggana, kang munggeng ing kanan kering, saurutireng margi, nanging yekti tan kadulu, de sami kaalingen, dening awun-awun yekti, datan cetha lamat-lamat katingalan.
Dennya sami katawengan, dening himalaya yekti, yata wonten kang bremara, dennya arsa ngingsep sari, maduning sekar kuning, nging kalingan awun-awun, suwarna kanang sekar, bremara sru cuweng ati, sigra mabur bremara marang wiyat.
Mumbul sarwi tilar swara, cuweng tyas tan ngingsep sari, wonten malih peksi merak, mencok ing pang kayu wangi, candhana teges neki, angakingken elaripun, elaring merak nulya, kacepit pang kayu wangi, dennya mencok si merak ayun-ayunan.
Lampahira waranggana, duk samana sampun prapti, ngambah aneng babanjaran, patapane Sang Ayogi, dene ta kang kinardi, bal-imbalanireng enu, candhani selanira, babanjaran rata radin, pan ingapit-apit dening kayu ingas.
Kalawan kang nungsung guywa, jinarwanan den makani, wit kalasem tegesira, lingan werdinipun wuni, lampahe widadari, anut imbang-imbang gunung, jujurang sami girang, waranggana ika nenggih, aningali wau lalangening marga.
Wonten wau katingalan, kaya prih gung angungkuli, parang jero katingalan, weh enggaring widadari, parang jro ana keksi, kukuwunge amalengkung, ing enu ilang truhnya, riris mawur nglambung wukir, maweh girang dennya kasenenan surya.
Paparang gung ngungkang jurang, nglambung parang medal warih, tibeng sela sumayana, sumilaking toya wening, wonten res-eres muni, aneng tawang awara uymung, sundari preng munya, tegese res-eres nenggih, pan kadhasih asih dennya munyeng tawang.
Kang sundari anyabawa, muni katyup dening angin, malih wonten katinggalan, pradapaning wlas res nenggih, tegese wlas res iki, pradapaneng jeringipun, alumungka pawahan, isthanira pradapeng jring, ya ta kadi angawe mring waranggana.
Duk anon langening arga, wau para widadari, pucak arga katingalan, kekemulan mega putih, warnane kanang ardi, kadi katon Risang Wiku, mega kang ngangkulana, lir kethuning Risang Resi, kadi basma cicithake kaki ajar.
Ingkang aneng bathukira, lawan wonten pitung keksi, tumuwuh neng lambung arga, tlaga jurung den ungkuli, katempuh dening angin, kanang petung nyawuk banyu, petunge kang umpama, lir banyune Risang Resi, pamyawuking petung marang sagung tirta.
Kadya tekes arca nama, tegesipun tekes nenggih, akekemu jarwanira, arca nama raup iki, malih wonten kaeksi, kakayoning wowohan gung, upamaning wowohan, lir sinegahaken sami, marang sagung widadari ingkang prapta.
Dahat dennya wirandhungan, lampahe pra widadari, sampun ngraos sanes saban, pandulune ugi salin, wau ta lampah neki, ngangge laku anyar niku, tegese laku anyar, lelewane den waoni, wit katinggal patapan Sang Mintaraga.
Kaleban wawangi ngambar, awor sekar gandanya mrik, sumarsana gadhing mekar, mila dadya amrik minging, kaleban ganda sung mrik, samangkana dadya rapuh, driyarda mawuyangan, mama rapuh ing panggalih, widadari dening kapasuk asmara.
Duk samana samya rarywan, widadari sapta sami, linggih sela sumayana, sumayana dan jarwani, iyeku watu yekti, sumayan tegesipun, anenggih kumalasa, nenggih aneng watu ingkang kumalasa.
Kasongan Harjuna tarywa, kang Harjuna taru iki, jinarwan pan rejasa, kala nedheng sekar dadi, pradapa ri yu keksi, rejasane katon munggul, rumembe, ngungkulana, kanang watu kumalasa di, lininggihan pra waranggana sadaya.
Munggeng beji samya atap, kapitu pra widadari, atepining beji ana, lir ukiran pened keksi, tegese pened ukir, kir-ukirane kang watu, lumuten warnanira, kadi janma wedhak wilis, ayun adus ing beji wening kang tirta.
Kaungkulan ing won denta, nedheng meteng-meteng dadi runtuh aglar aneng kisma, ambalasah pinggir beji, nanging widadari sagung, dudu poh gadhing ika, ingkang dipun kayungyuni, dene ingkang den kayunken waranggana.
Wilasa kang ingupaya, yeku ingkang den karsani, de tegese kang wilasa, asmaraning driya iki, wilasa den wastani, wekas-wekasing lara kung, ngungkihken jronireng tyas, bengkasa tyas nawung kingkin, lah puniku karsane pra waranggana.
Sawusira dangu rarywan, wau para widadari, sami ginem dennya karsa, ana kudu mangkat nuli, pan ana kudu kari, ana putung alisipun saweneh ngodha-odha, sukunipun manjing warih, ana ingkang den pijiti pupunira.
Dening cethi waranggana, myang kang lagya toya rahi, katon ewah ukelira, angilo mring toya pilih, tegese toya pilih, langkung wening kang ranu, marmane ngilo ika, wau ingkang widadari, nggenya matrap mamatut, sariranira.
Wiragane weh arimang, aywa kongsi ngaping kalih, lamun sampun sami prapta, aneng ngarseng Mintaragi, anulya wacana ris, Sang Supraba manis rum, mring Retna Wilutama, heh robaya paran kapti, prayogane ing tindak panggodhanira.
Punapi ta nulya pangkat, ing tengenge sapuniki, lah ta mangke kadiparan, para kadhang widadari, umatur Sang Renadi, Wilutama ririh arum, dewati atur kula, yen suwawi lan marengi, sampun mangkat ing wanci tengange mangkya.
Karanane langkung lapa, bentenipun anglangkungi, ngrisakaken papaesan, ngusutaken warni yekti, kalamun amarungi, ywan wus Sanghyang Surya nerus, anuwun nunten pangkat, mring patapan Mintaragi, nuju dalu robaya pareng purnama.
Ri turun sih pan utama, tegesipun ri turun sih, de purnama sidhi lawan, nuji ari nggara kasih, wukune amarengi, mandhasiya nedhengipun, anedha kendhel mangkya, ngantos suruping Hyang Rawi, sami mepak papaesipun kang endah.
Muwus malih Sang Supraba, patembaya lah punapi, pakenira maksih warna, kadi warni wingi uni, awarni widadari, nggennya nggodheng Parta Wiku, sumaur Wilutama, lah robaya kadi pundi, nggih punapa kang kinarsan pakenira.
Muwus malih Sang Supraba, heh robaya lamun ugi, pakenira maksih rupa, kadi warni widadari, sayekti mindho kardi, tan kagodha temahipun, tapane Sang Harjuna, sayekti lamun utami, lakunira yen pangrencaneng Hyang Endra.
Masa ndadak antuk karya, lampahe pra widadari, boten kenging ginagampang, tapane Sang Mintaragi, anungku suksma jati, Sang Harjuna tapanipun, dhuh lae kadiparan, lah robaya paran kapti, saurira Wilutama mring Supraba.
Kalamun si makatena, sang robaya kang kinapti, kadi pundi reh andika, mangke kantun anglampahi, Supraba napda malih, robaya yen sampun rembug, samangke kajeng kula, widadari pitung iji, sami nelad warnane janma manungsa.
Anelada warnanira, garwane Sang Parta sami, ingkang kantun neng negara, kula nekad garwa padmi, Sumbadra kang wawangi, dene ika warnanipun yektine yu utama, anglir gambar bisa mesik, wayah taksih anem Sang Wara Sumbadra.
Anteng ruruh ambekira, awehe edan kang udani, lumrah kakung kalenglengan, ngusutbae ayu luwih, antenge trusung budi, jatmikane teka nerus, pamuluning sarira, anglir sekar cempaka di, nedheng mekar kongasing ganda rum ngambar.
Langkung lebet semunira, nora keni yen dinugi, bubuh dene Sang Sumbadra, kinadaman sagung putri, pan durung ngudamani, mring sagung wong watekipun, kang aran Sang Sumbadra, iku ingkang ingsun irib, sasolahe si Sumbadra ingsun telad.
Muwus malih Sang Supraba, heh robaya yen suwawi, pakenira anelada nenggih, warneng sang sudewi panggulu garwaneki, sang Harjuna parabipun, ran Dewi Manohara, tinelada ing samangkin, warnanira kadi gambar bisa ngucap.
Tinon ruruh tur jatmika, tan ana wong den rengoni, manis liringireng ulat, mamanise ndudut ati, suwarmanira ugi, Manohara sang retna ya apaes ayu endah, nadyan ngusut ayu luwih, warnanira baune welar tur wijang.
Luwih ingkang payudara, dadya madya kurang ramping, ambyataning payudara, sedheng madya amantesi, lir gora tawon nenggih, gora tawon tegesipun, tapane tan gumana, Manohara sang retna di, madya nira lir tawon lagya gumana.
Titis-titis barang karya, Manohara ayu luwih, puniku yen …cara, mamanise manas ati, sagunging barangmanis asru amor yen dinulu, hyang-hyang pudhak sinurat, metu saking paking lading, kang minangka nenggih lading panulisan.
Muwus malih Sang Supraba, nenggih marang Sang Warsini, heh robaya pakenira, lamun ndika nyawaweni, nelada ingkang warni, iya marang garwanipun, nelada ingkang warni, iya marang garwanipun, Sang Parta kang panengah, putri adi akakasih, sang Ulapi ingkang warnane yu endah.
Yeku putri saking arga, Resi Kano kang sisiwi, putri adi pina-puja, warnanira Sang Ulapi, ulate langkung manis, lindri-lindri nglawan tunjung, biru lir inguiran, ngancana di moh lah keksi, maweh suka ingulat bisa akarya.
La-elaning driya rimang, bisa karya raras ati, yogya dadi gurunira, mring wong ayudonya iki, wajane apan kadi, sanening herthathit barung, mila sakeh wong miyat, wawayangane kaeksi, tumibane wayangan katon neng waja.
Angling malih Sang Supraba, mring Surendra nabda aris, pakeniro aniruwa, warnane Dyah Gandawati, garwane Sang Pamadi, kang sumendhi, ayu punjul, parabe sang lir retna, iya Dewi Gandawati, yen lumampah remene agembat madya.
Madya kadi ywan putunga, pangembate yen lumaris, alon liringireng tingal, semu manis kaduk liring, tan karem ngadi ragi, amanggangge muncar murub, milane datan arsa, dene uwus ayu luwih, sasolahe wimbuh ayune kawangwang.
Katon manisireng ulat, wignya ndudut-ndudut ati, pamulune kang sarira, jenar muyeg semu wilis, pan Dewi Gandawati, datan watak sugih guyu, ameming wicaranya, iya Dewi Gandawati, karenane tan watek gumuyu suka.
Kang piningit gusinira, nora aweh yen kaeksi, lamun iku ketingalan, gustinira amateni, marang kang wruh gugusi, sing amulat mangu jetung, yekti yen mati rimang, ora-orane ndaleming, pandleminge tan lya Dewi Gandawati.
Nabda malih Sang Supraba, mring Sang Gagarmayang aris, heh robaya pakenira, anelada warna kadi, Srikandhi sang retna di, ika garwa kang waruju, pamulunira raras, sarirane Sang Srikandhi, pindha emas ruru mentas sinepuhan.
Liring galak eber ulat, pasemone langkung lungit, tuhu putus ing aksara, rampung marang basa Kawi, lan malihipun kadi, jajaruman sang retna yu, karsane Sang Srikandhi jaruman padha sihira.
Mangkana pan sampun telas, para watek widadari, anelad ing garwanira, para garwaneng Pandhusiwi, tumiling Sanghyang Rawi, mlampah ngilen arsa surup, mring lambunging ancala, saka-thehing widadari, adan sami papaes ginula drawa.
PUPUH III
DHANDHANGGULA
Sampun denya papaes sami, kang maesi pra widadari, parekane dhewe-dhewe, dene ta paesanipun, wau ingkang pra widadari, pra samya rebut endah, amrih yu pinunjul, datan ana mindho karya, wus apupul paese mimbuhi manis, tangeh yen winicara.
Wusing paes sagung widadari, lir manising kang manggis karengat, mindak dalu papaese, apan ta kinaluku, kinela ing gula drawa di, sinalah madu kilang uwus pasthinipun, mangkana ta warnanira, mamanise wau para widadari, sawusing paesira.
Raras ruming paes semu wingit, widadari sigra denya pangkat, duk adungkap ing praptane, wau ta kang kadulu, wiwaraning guwa tulya sri, apan ta katingalan, banjar sri kadulu, marga marang ing patapan, tan asuwe prapta ingkang widadari, guwa geng majeng ngetan.
Angayunken jurang langkung sepi, wali kadhep kang aneng jro jurang, kethap-kethap pradapane, isthane prada pasung, wali kadhep puniku kadi, angatag waranggana, aken den agupuh, malekuwa jroning guwa, widadari prapta sajawining kori, samyarsa mlebeng guwa.
Apan sonya patapane mamring, datan ana sabawaning janma, atanapi sato iwen, tan ana ngambah ngriku, dene widadari kang prapti, kang katon mung padupan, tan na sanesipun, nanging datan mantra-mantra, isi agni wuryaning pasapon sepi, tan ana labetira.
Sami mijal dhukute andadi, mangka sagung ingkang waranggana, apan awor asmarane, angungak-ungak, jroning guwa iku, kadya emas kir-ukiran, murup kadi sasangka purnama sidhi, tingaling waranggana.
Hamung ana Risang Mahayekti, Mintaraga aneng jroning guwa, mesu budi pakaryane, dhatengken mring panekung, meleng ing tyas yoga semedi, anenggih jroning guwa, katon abra murub, jumeneng geng prabanira, Sang Harjuna pratingkahira semedi, denira minta raga.
sila tumpang ngayunaken maring, pamelengan asta kalihira, kang minangka tutumpange, astane iku, kang panuduh kewala lungit, lungiting kang dariya, yeku leresipun, tutunge ing grananira, ingaranan pratingkahing semedi, ptitis grana sika.
Meleng pejah ing sajroning urip, sang Harjuna wus sarira suksma, paningalan pamyarsane, miwah ta kang pangambu, angen-angen ngulihaken sami, dhateng ing sangkan paran, Risang Parta sampun, apranawa jinarwanan, prana atiwa papadhang den tegesi, ilang ing kamanungsan.
Wus angraga suksmane sayekti, dadya mangke ing sakathahira, ingkang panca driya kabeh, satuhu lamun luput, Sang Harjuna apan ta nenggih, asanget mesu brata, denya sru manekung, marma luput ing bancana, dene sampun angraga suksma sajati, ngulihken panca driya.
Nulya wau kang mangsah rumiyin, Sang Supraba ingkang mimba warna, Sang Sumbadra suwarnane, praptane sigra muwus, rerh raras angasih-asih, Rahadyan Parta kula, mangke dasihipun, nusul kangen mring andika, satuhune paran sun Sumbadra brangti, ywan tulus kangen pejah.
Dhuh pangeran amba tur udani, ing sapengker tuwan mara tapa, kadi lamun pejah age, kalamun lamong nulus, pejah nglamong wak amba mangkin, sing kangen mring andika, kula sengguh lamun, ndika wonten swarga loka, dadya kula sumusul mring suranadi, dumadak tan kapanggya.
Nunten kula susul prapteng ngriki, perlu nusul maring jengandika, dahat atur kula mangke, dhumateng sang binagus, lah punapa kang dados galih, wiwit duk ndika kesah, nilar dasihipun, kawulane kawlas arsa, mring Drakila tinapakaken punapi, punapa kirang ndika.
De kawula datan kraos sisip, lah kondura sakedhap kewala, dennya lampah amba age, wit kadang ndika lampus, pejahira dipun pejahi, dening Sang Duryudana, lah ta ndaweg kondur, pan mangkana wuwusira, sang Supraba sarwi tawan-tawan tangis, luhira marawayan.
Mijil saking locananireki, tumibane alantaran uwang, payudara tumibane, andheging luh neng ngriku, wonga-wonga kebek sami, tegese wonga-wonga, ireng-irengipun, payudara kang gumana, karya seming kasmekanira sang dewi, lir langen jro supena.
Ya ta Risang Harjuna tan gingsir, manahira dening pangucapnya, Sang Supraba tanpa gawe, anulya ingkang rawuh, Wilutama sang retna dewi, kang mindha warnanira, Manohara wau, panganggene kinathahan, arum-arum winot sarira menuhi, wau sangmimba warna.
Mila dahat praptane angirit, sagung ganda ing Indra Bawana, kongas minging sru gandane, wewedhakira mungguh, pulanggene tuhu ngraketi, katonton bau wijang, sagunging raras rum, sadayane ganda ngambar, lawan sinjangira risang malih warni, rinatus kasturinya.
Marma lamun sru katiyup angin, silir arum ginaweng maruta, muleg amrik jro guwane, sumriking ganda marbut, payudara dipun cacabi, kum-kuma kang kinarya, wau sekaripun, sadak gadhing tegesira, kancing gelung tinlesepaken mantesi, dadi lan mungguhira.
Asusumping sang amindha warni, dene santun ukele sang retna, nalika prapta ngarsane, Harjuna maha wiku, mesem-mesem angujiwati, Sang Dewi Wilutama, marma gung gumuyu, angatingalaken waja, ingkang kadi madu subrata kenyaring, warnane ingkang waja.
Wonten prapta widadari malik, teka linggih ing sapraptanira, aneng keringe Pamade, papaesira patut, widadari iku winarni, angangge gelang kana, sungsun-sungsunipun, kalih sisih sungsunira, kelat bau ali-ali sosotya di, ujwaleng mirah muncar.
Cundhuk sekar panelad jinarwi, kang panelad kencana ginubah, lawan sekar malathine, lamatan ingkang pupur, melok nora angatawisi, asisik luru muncar, risang santun lagu, kawacane lungsir pethak, tibanireng payudara kwaca lungsir, katyup ing samirana.
Tumibane teka angraketi, payudara kang pedah nyu denta, anglir petha ing warnane, petanireng prembayun, wonten dene tegese iki, palenthung toya petha, apan wimbuh luhung, busananing waranggana, papaese katonton teka ngluwihi, samining waranggana.
Ya ta wonten ingkang widadari, praptanira wau sigra-sigra, pantes gretol gegelunge, tutupe kang gelung, pantes saking kancana adi, tingkahe angrencana, bau reksa iku, manik ijo kang kinarya, widadari warnane lir Dewi Ratih, paesa langkung pelag.
Sagung wida-wida apeki, maweh kucem senening sosotya, urap-urap kasturine, winoran prada luhung, lir muksa kinedhepna, warna sang dewa yu, sadayane pan mangkana, widadari kang sami olah mamanis, denira angrencana.
Wonten malih widadari prapti, langkung jenar sariranira, lir kenyaring wulan gedhe, agawe rarasing rum, sajak mentas siram sang dewi, keramas ngore rema, lungsir ulisipun, pethakireng waja memplak, den ganteni ping tiga, kenyare kengis, mrik minging kang kum-kuma.
Keh upayanira widadari, ndhatengaken pangrencananira, datan taha sasolahe, sru kaduk patrapipun, andhepeli saking ing wingking, apan den wasa-wasa, Risang Parta wau, dene ingkang wasa-wasa, paripaksa patraping godha nemeni, pan payudaranira.
Dipun cacap sakehing wawangi, den arasken marang Sang Pandhita, tanpa taha sasolahe, astanira sinambut, rinangkulken jangga anuli, sumampir payudara, nenggih dhawahipun, astanira kang sajuga, den pelukken madyane sang kadi Raatih, anangga payudara.
Lan sinjange arangrangas lungsir, tur linamba amung ubet pisan, anglir mega ngarang dene, sinawang ing pandulu, kengis kadi wimbaning sasi, ana sang waranggana, leyang-leyang pupunira Risang Mintaraga, mandeng tingal tumanduk mring sang apekik, marmane mandeng tingal.
Dennya masang guna lawan dhesthi, kang supadi wigya matek japa, guna dhesthi panglengane, wau lingireng kalbu, widadari ingkang den esthi, kalamun Risang Parta, anon dhewekipun, den pasthekken lamun kena, gunanira masa ndadak ngaping kalih, sanadyan lir jajaka.
Tur jajaka ingkang putus ngelmi, pesthi keneng ing dhesthi manira, widadari satemahe, lir kadi dupanipun, padupane timah upami, nalika kadunungan, agni temah luluh, luluhireng dupa timah, luluh saking ing asmara nala nenggih, mangkana wuwusira.
Solahireng godha warni-warni, widadari marang tapanira, Sang Harjuna semadine, ing mangke ta meh surup, Sanghyang Arka atunggang wukir, ginantyan Hyang Sasangka, apan ta meh mungup, sing pracima duk purnama, nanging Sanghyang Surya sumurupe maring, marang ing purwagennya.
Nanging rasa-rasa dereng apti, diwangkara ika marmanira, rasarasen sumurupe, dene ta maksih iku, kami Sang Wiku, sasolahe yu uninga, marma suwe tak semurup Sanghyang Rawi, kalingan ing malaya.
Ya ta wau sagung widadari, sru kasmaran mring Sang Wiku mudha, katontonen sasolahe, Sang Wiku bagusipun, mimang manah pra widadari, tegese basa mimang, salang surupipun, widadari sakehira, dene ingkang binancana nora gingsir, tan keni dipun godha.
Balik ingkang ambencana sami, kagiwang mring warnane Sang Parta, nulya widadari age, linggar sing ngarsanipun, Sang Harjuna jumeneng sami, mring natar nggennya medal, ngadeg sarwi ngidung, mlimping abasa la-ela, mring Sang Parta nggenira kandhuh ing kingkin, tumanem poking driya.
Ya ta wau wonten widadari, pan angemban nak-anakan pudhak, marek sarwi age-age, mring ngarseng sang binagus, ngemban pudhak pinindha siwi, patutan lan Harjuna, marek makidhupuh, tan antara awacana, lah punika raden putra dika prapti, sanget denira nular.
Taken rama marmane anangis, mangke raden teka datan arsa, sinesepan sadangune, tansah denira muwun, raden putra andika niki, lah ndaweg sinambuta, sesepena gupuh, pamulare men kendela, tanpa segu Sang Parta : gaya muwus malih, wau sang waranggana.
Lah nakingsun mendela den aglis, aywa mular iya ramanira, jeng pangeran gung bendune, lah iya mring sireku, wruhanira putraku bayi, pan ora sinarweya, lah wis aywa muwun, samangkana malih ana, widadari nekakken tenaga sarwi, anambut astanira.
Sang Harjuna apan dipun kardi, meng-amengan ing wekasira, pak-epeking asta age, tinutupaken sampun, payudaranira kakalih, sru angres raseng driya, angklir wuluh tempuh, gathik sami wuluhira, angresing tyas malah lir kadi angiris, tan mosik Risang Parta.
Samangkana wau widadari, mesat medal medal maring jawi guwa, abibisik lan rowange, tan liyan kang cinatur, pratingkahe sang mangun teki, dene lir Hyang Asmara, tingkah solahipun, ana juga waranggana, wangsul marang ing sajroning guwa malih, marmane wangsul sira.
Antuk lingsem susupene kari, ing pangkone Risang Mintaraga, nging tan kantun sayektine, apan ta kantunipun, tinemaha karsa pribadi pribadi, kinarya lingsenira, nggennya kedah wangsul, saking sruning larasmara, marma sanget denirarsa mulat malih, bagus sang Harjuna.
Duk samana kawekan pra sami, widadari tambuh kang sinedya, nelas sagung panggodhane, mring Parta kang manekung, nulya mendra sang widadari, sing ngarseng Sang harjuna, ingkang nenem sampun, kang sawiji maksih sira, sru ameksa ngraketi Harjuna malih, sumaput ing asmara.
Tumanem neng jroning sanubari, widadari mring Sang Harjuna, gya lumungsur sisinjange, sru sanget asmara kung, katon medemira kaeksi, amencep lan ngujiwat, lir wong purik iku, tan sinapa dening priya, kapi temen manake sang widadari, anggodha mring Sang Parta.
Sajroning tyas risang widadari, apandene sajatining godha, manah ayun sayektine, dhumateng kang mulat kung, njaba-njeronira pan sami, kabyatan larasmara, ayunira tuhu, iya marang Sang Harjuna, sang Supraba wau ta langkung prihatin, jumeneng aneng natar.
Sanghyang Wulan ingkang den tingali, mring Supraba mangkana karsanya, saking ewuhana tyase, karsane minta tulung, sanghyang Wulan den awe yekti, Supraba denya ngatag, nenggih wuwusipun, heh Hyang Wulan rowangana, gyan sun godha marang Risang Mahayekti, sun nyilih rarasira.
Sun anggene dimen bisa dadi, pangrencana marang Sang harjuna, kengguh keni rencanane, mangkana wuwusipun, sang Supraba mring Sanghyang Sasi, Hyang Wulan sigra mawang, mring Sang Parta Wiku, pamawange Sanghyang Wulan sigra mawang, mring Sang Parta yogya bratane angenting, luput mring panca driya.
Panca driyanira sampun nisih, sang harjuna milane mangkana, satriya lwih waspadeng reh, wruh mula-mulanipun, kamulaning tingal udani, mulaning pamiyarsa, lawan kang pandulu, datan samar Sang Harjuna, ing idhepe dadine amati ragi, luput ing pangrenca.
Dadya tinggal panca driya sepi, awit muilih mring kamulanira, sowang-sowang wigenane, ananging tunggil iku, pinangkane lan jeneng sami, apan Sang Mintaraga, mangke telas sampun, paekane waranggana, denya nggodha ngrencara kasmaran sami, apan sang Mintaraga.
Puteking tyas para widadari, pipitu kang sami angrencana, mring sang Parta sadangune, denira nggodha sampun, tigang dina lan tigang ratri, tan pegat dalu siang, kathah solahipun, ana ngebrok nawung brangta, mring Harjuna tan ana kang antuk kardi, anulya mantuk samya.
Sakathahing para widadari, nedya matur mring Bathara Sakra, dene denya mantuk kabeh, kabyatan asmareng kung, waranggana sadaya iki, amesem jroning driya, tan lyan kang kadulu, mungwarnane Sang Harjuna, tan asuwe widadari sami prapti, ngarsane Sanghyang Endra.
Sru katongton sukanireng galih, mireng ture para waranggana, de Sang Parta puguh tyase, bakuh santosa kukuh, tanpa karya godheng apsari, mangkana pra Jawata, samya muji sukur, kadi byane Sang Sutapa, kadi-kadi Sang Harjuna lamun keni kinanthi pra Jawata.
PUPUH IV
KINANTHI
Marmanira mangke sampun, pethuk karseng Jawata di, tuwin karseng Sanghyang Endra, suka sami amiyarsi, Sang harjuna lupur godha, pangrencaneng widadari.
Dadya para Jawata gung, sanget dennya amumuji, aprasasat sampun tigas, janggane sang Niwataji, Ngimaima taka praja, pinusthi mring Dyan Pamadi.
Masa ndadak yen tumangguh, apan amung kari siji, sandeyaning tyas Hyang Endra, iya marang Dyan Pamadi, apa ingkang dadya karsa, gyannya mesu mati ragi.
Apa madhep muksa iku, yen mangkono nora keni, yen kinarya mungkasana, munah satru sura sekti, lamun ingkang dadya tapa, minta jaya-wijayanti.
Yekti mati iku besuk, Sang Niwatakawaca ji, dening Parta ing ngayuda, pangrantame ing panggalih, driya dahat kawigaran, sang Bathara Endra aji.
Dene uwus myarsa tutur, yen Sang Parta wus linuwih, putusing reh kasutapan, nging Hyang Endra mangke apti, anyatakken ngawasena, tapanira Sang Pamadi.
Apa kang den pinta iku, denira amati ragi, apa marang ing kemuksan, apa marang sura sekti, karuhane lamun kena, pininta mrih dadi kanthi.
Sawusira ngling jro kalbu, karsanira mangke nuli, nyatakaken ananira, Risang Parta dennya teki, duk samana Sanghyang Endra, warna kadi pandhita di.
Langkung wredha warnanipun, Risang Padya asisilih, sigra napak jumantara, anglayang lir kilat thathit, tan asuwe nuli prapta, Risang Padya wus dumugi.
Neng patapan sanga wiku, winuji mring jlada radi, winuni lan jaladara, kalih pisan den tegesi, awun-awun kemul ika, jawuh deres anglangkungi.
Sanalika atis ngruntuh, nalikane Padya resi, ngadeg sarwi teken jungkat, itunganing widadari, tangan iku pan wicara, sidhekep Sang Padya resi.
Wusira denira rawuh, tan sinapa Padya resi, merang Risang Mintaraga, dene lagya asemedi, Risang Padya sru nyabawa, watu-watuk dhehem sarwi.
Emaring tyas Parta wiku, nulya mudhar asta kalih, bratanira Sang harjuna, katingalan Padya resi, marang sira Risang Parta, tan dhu angsung puja nuli.
Mumuji mring tamunipun, pamuwuse sang Parta ris, heh robaya ngong tatanya, pakenira saking pundi, ing pinangka pakenira, lah punapa kang kinapti.
Risang Padya gya sumaur, pali baya ingsun iki, kang pandhita tanpa sana, apan inggih awak mami, datan darbe paasraman, tanpa dunung ndon kang pasthi.
Lah ta inggih yektinipun, pali baya awak mami, ingkang mangka paasraman, nenggih sakehireng ardi, miwah sakehireng wana, ingkang yekti sun dunungi.
Apan wus gawening sun, mider-mider nglaya bumi, gunung-gunung lawan wana, ingkang pringga sun leboni, de araning tapaning wang, tirta gama den wastani.
Heh robaya milaning sun, kalingane sira iki ingkang darbe teja abra, pakenira ingkang kardi, angling malih Resi Padya, heh robaya sun tingali.
Yoga bratanira iku, kaya-kaya wis utami, pamawasku nora wang-wang, yoga bratanira ugi, sayektine tan babakal, nanging mengko ingsun iki.
Teka kandheg tingaling sun, denya kandheg awit saking, kaya maksih mora tingal, nanging yekti sira iki, heh robaya kawoworan, ing panggawe donya iki.
Masih ngrangkep sedyanipun, kang panggawe tata lahir, lire lamun pakenira, kawoworan barang lahir, panggawene wong walaka, pakenira dene maksih.
Gagaman prang sagungipun, maksih sira karsa sandhing, celak nora kena tebah, lah puniku sun tingali, enam temen pakenira, kawaca tan keni tebih.
Apa amekani ripu, pakartining satru sekti, yen mangkono tingkahira, heh robaya sira iki, tan putus mring kalepasan, tanpa gawe teki-teki.
Risang Padya malih wuwus, heh robaya pan sayekti, tingalira ing kamuksan, rahayuning tyas kalingling, lawan sarta inungkeban, nora kena dipun sambi.
Tanpa masa kala iku, kala-kala amarsudi, klawan kala amet swarga, sayektine boya keni, lamun lahir-batinira, nora trus mring sapta bumi.
Heh robaya lah puniku, panca driya ngrencanani, kalamun wus ngradon uga, rencanane saya dadi, ngradon ing ndon datan dadya, angel lamun den icali.
Lamun datan dipun sayut, panca driyanira sakin, weh wulangun yektinira, abibingung marang ati, yekti sirneng kawaspadan, ingkang marangyuning bumi.
Wit kalingan sagungipun, wisesaning raga jati, ngucap malih Risang Padya, heh robaya den udani, panggawening panca driya, kadyangganing wong non ringgit.
Ana ingkang nangis iku, ana ingkang sedhih kingkin, ana guyu-guyu suka, kawruhana den kaliling, yen wululang kang kinarya, rineka den karyeng janmi.
Pinolahken asor unggul, supradene keh ningali, iya iku pangrencana, panca driya ingkang kardi, iku awor mring siluman, ingkang nganggep marang ringgit.
Mangkana ta wuwusipun, Risang Padya mring Sang Resi, anauri Mintaraga, pukulun Sang Mahamuni, tulus arja kanang sabda, sayektine tuhu wangsit.
Ananging ta estunipun, mila awak amba iki, masih nyandhing ingkang raras, lawan sagung kawaca di, miwah ingkang hru pamungkas, sagung gagamaning jurit.
Apan iku yektinipun, mung tumrap wong dosa pasthi, yeku yekti sampun dadya, paraboting satriya di, olah raras mrih kawiryan, masa ndadak supe maring.
Kalepasing pandulu, pukulun Sang Mahayekti, mring wong pened tindakira, pasthi nora den awoni, menggah jatining agwsang, lah puniku kang kalingling.
Ing sawuwus ulun estu, lamun jatining ngaurip, boya lamun ndorakena, mring pratitis sireng pati, ananging ta maksih olah, mring kawiryan kangge mangkin.
Nenggih pangolahing kalbu, yekti amung angengeti, mring lepasing pati uga, kasukana wibawa di, lah puniku kang kinarya, kalangenan reh dumadi.
Mangkana ta wuwusipun, sang Parta mring Padya resi, ya ta aris, saurira, Sang Padya mring Mintaragi, heh robaya pakenira, kalingane kang kinapti.
Karsa pakenira iku, ewuha ya sun wastani, awon-awoning dumadi, yen wong nurut panca driya, tapanira tanpa dadi.
Rangu-rangu temahipun, eklasing tyas durung yekti, kang sinebut sang pandhita, apa durung tama yekti, mungsuhira pancadriya, teka sira parepeki.
Pakenira ndadak iku, panca den turuti, ametengi manahira, kasor dening donya iki, paran wosing karsanira, de sangsaya anemahi.
Mangkya malih denya muwus, Sang Padya mring Padya mring Parta resi, heh robaya wruhanira, yen kasengsem boga ugi, yekti awon temahira, satuhu lir sato urip.
Amung pangan kan den luru, upamane kaya ugi, uwong tuwa buru ika, datan wonten karyeng malih, amung amet buron wana, dadya sima lamun mati.
Dene karem neng wana gung, de wong tuwa rawa iki, datan ana karyeng liyan, mung ngupaya ulam warih, dalu siyang ngambil mina, iku benjang lamun mati.
Pasthi dadi buwaya gung, traping pati tan patitis, kelut marang panggaweyan, yekti awon kang pinanggih, lamun sira kasengsema, mring panggawe iku sirik.
Mangkana ta wuwusipun, Resi Padya dennya mangsit, Risang Parta duk miyarsa, sajroning tyas lir jinait, sru kakenan Mintaraga, mireng sabdeng Mahrsi.
Liring sabda Mahawiku, kasantikaning dumadi, kendel dereng mangsulana, wau kalane miyarsi, sajroning tyas ewuha ya, enget guru denya meling.
Dipayana mahawiku, wewekasnya duk ing uni, duk umangkat mara tapa, kaki Parta dipun eling, lamun sira mara tapa, nunuwana Jawata di.
Prayoga kang sira suwun, kadigdayan ing ajurit, ing tembene kaki Parta, ana wiku ingkang prapti, anuduhken kawruh brata, ing kamuksanira kaki.
Ya ta Parta gya sumaur, datan panjang amangsuli, cekak aos saurira, dhuh pukulun Mahamuni, lulus ingkang pangandika, ananging ta ulun mangkin.
Boten keni estunipun, mring kamuksan angondeli, marmanipun kula tapa, kabyataning tresna mami, dhuh robaya tresna kula, inggih dheteng ibu sori.
Lawan kadang-kadang ulun, Darmawangsa lan para ri, ingkang ulun tapakena, kadigdayan ing ajurit, digdayaa ing ayuda, ywa kasoran lamun jurit.
Dhuh robaya milanipun, tapa minta jayeng jurit, arsa males lara wirang, mring Korawa ingkang drengki, agung denya karya wirang, marang kadang warga wibi.
Risang Parta malih muwus, dhuh pukulun atur mami, marmanipun kula tapa, kang manira tedha ugi, inggih marang ing Bathara, kasantikan ing ajurit.
Lawan malih kula ayun, amamayu jagad nenggih, angreksa mring paraita, paraita den jarwani, angecani manahing lyan, wong sapraja arseng galih.
Lah puniku estunipun, ingkang ulun tedha ugi, mring Bathara kang inulya, sanget sedayaning ati, rinewangan mati raga, teki-teki wonten ngriki.
Lamun estu datan antuk, Hyang Bathara tan ngideni, sedyanipun kawlas arsa, datan mantuk awak mami, leheng pejah neng pratapan, Risang Padya trustheng galih.
Sakalangkung sukeng kalbu, Risang Padya denya myarsi, mring wuwuse Mintaraga, Risang Padya tandya nuli, ilang warneng Resi Padya, wangsul kadi wingi uni.
Pulih Sanghyang Endra wujud, wau ta duk wus udani, Risang Parta atur sembah, gya sinambut asta kalih, Sang Harjuna de Hyang Endra, sarwi ngling Hyang Endra aris.
Heh putrengsun sira kulup, kaki Parta ingsun iki, nulusaken bratanira, iya emeh prapta iki, Sanghyang Siwah nedhakana, yun nupiksa sira kaki.
Sanghyang Endra malih muwus, sung wawarah denira ngling, mring Harjuna pan mangkana, heh ta kaki Parta nguni, iya ingsun wus utusan, widadari prapteng ngriki.
Dene lakunira iku, sagung para widadari, ingsun utus angrencana, marang tapanira kaki, nanging sira kaki Parta, wus kawasa amateni.
Panca driyanira iku, tuhu luwih ing sasami, sasamaning pra pandhita, satuhu lamun ngluwihi, sami datan antuk karya, dutengsun pra widadari.
Nggonirarsa paksa ayun, angasorken sira kaki, heh putrengsun Mintaraga, saulihku saking ngriki, dipun tetep tapa brata, pesunen ing siyang ratri.
Mring Bathara kang linangkung, tulusena asemedi, iya ingkang sira tedha, mring Bathara aywa gingsir, parandene si meh teka, Sanghyang Rudra andhatengi.
Wis kariya putraningsun, kaki Parta ingsun mulih, iya marang ing Kayangan, tandya Risang Parta nuli, ngabekti mring Sanghyang Endra, wus kapungkur dennya meling.
PUPUH V
PANGKUR
Sanghyang Endra mesat sigra, ngawang-awang uwus datan keksi, edengane ingkang kundur, Hyang Endra mring Kayangan, kawarnaa Sang Harjuna ingkang kantun, saya sanget nggennya tapa, yoga brata asemedi.
Kadi guna yoganira, kang kariyin yogane mangkin, panganiya Sang Pandhusunu, pamrihing yoga brata, mrih turuning nenggih Hyang Bathara, semadine Sang Harjuna, langkung brata mati ragi.
Kadyangganing wong anguswan, ing tegese wong nguswan ngajar nenggih, dene ta wong ngagar iku, tan kemba pangagasnya, yekti norametu kukus geni iku, mangka cipteng Sang Harjuna, ingsun iki asemadi.
Lamun ingsun leledaa, masa ndadak katurunan Hyang Hening, lah iya ta semadeng sun, kayapa yen ta setya marmanipun sinanget semadinya sru, sigeg gantya kang winarna, ingkang muja mati ragi.
Kawangun amengsah ditya, sang Niwatakawaca sura sekti, Ngimaimataka kang yun, marang ing Suralaya saha, bala tuwin tatabuhan umung, nayaka lan mantri muka, jajahan den osak-asik.
Wawangkoning Suralaya, dening mengsah danawa ingkang prapti, dadya ewah ing tyasipun, wau Sang Batharendra, pan angangge upaya sandi puniku, upayane ngangge sira katrine wong Suranadi.
Amangangge busana bra, sinugeken mring yaksa narapati, de kang sinungaken wau, Pameret neku lawan, pathamuni iya widadari ayu, sapraptane aneng ngarsa, leges yaksa raja uning.
Pra danawa pan uninga, yen upayeng dewa prapta puniki, danawa lingireng kalbu, sembawa pra Jawata, tan prasaja iya kakarepanipun, upayaning Batharendra, samudananira mathis.
Enengena lampahira, Sang Niwata kandheg lampahira ris, wau gantya winuwus, nalika Sang Niwata, duk miyarsa wartane pra Jawata gung, katur mring sang prabu yaksa, ywen Sang Parta kang teteki.
Atapa Indrakila, tuk nugraha saking Sangghyang Pramesthi, mangke pinet sraya iku, dening Sang Batharendra, nulya wau Sang Niwata dhawuh gupuh, ngawasna lan mejahana, Sang Harjuna kang teteki.
Sigra pangkat kang ingagnya, punggawa wil Momongmurka wawangi, lampahe datan winuwus, praptane ing Drakila, Momongmurka mider-mider aneng gunung, praptane Sang Harjuna, ingupaya tan kapanggih.
Kaweken tyas Momongmurka, ngosak-asik meksa datan kapanggih, pratapaning Mahawiku, tyasira sang raksasa, apa arsa angrubuhaken kang gunung, Ngendrakila paasraman, Momongmurka sira nuli.
Temah warna kang sukara, lir prabata ageng kagiri-giri, kat gadeng tyas sedyanipun, pan arsa ndhungkir arga, yen raksasa ingkang birawa puniku, tan lyan mung Sang Kumbakarna, yen sukara geng Kagiri.
Pan amung sang Momongmurka, tan pra beda lan Kumbakarna warni, beda dene mbrangkang iku, lan ngadeg yen raksasa, Kumbakarna ngadeg langkung agung luhur, momongmurka pan rumangkang kadi arsa ndhungkar wukir.
Horeng gunung Endrakila, asru gograk guntur anggran ing wukir, geger sakehing wong gunung, sedaya bilulungan, panyiptane kadi gunung arsa rubuh, lindhu horeg lir prakempa, guwa rengat ingkang kori.
Yata wau katingalan, ing jro guwa dening Sang Mintaragi, sukara geng langkung luhur, dutane Sang Niwata, ingkang prapta risang tapa gupuh-gupuh, mijil sarwi ngiwa raras, sarotama kang cinangking.
Risang Parta wus uninga, sasolahe kang paksa salah kardi, ye kang warna sukara gung, kang paksa weh ruhara, kadhetengan drubiksa patapanipun, nulya sira aprayitna Sang Bagawan Mintaragi.
Gya menedi kang kawaca, lawan rukuh makutha datan kari, menget lamun wraha iku, kadadyan saking ditya, dutanira Sang Niwata maka prabu, tan antara sigra prapta, bayu braja anelahi.
Lir pinusus ingkang wreksa, kathah ambruk tanpasesa lir besmi, apan iku prabawa gung, Bathara Nilakantha, praptanira saking kahyanganipun, mangkana duk tindakira, sing kayangira aglis.
Sanghyang Siwah duk samana, lampahira ingiring Jawata di, watak sanga ndherek sagung, saking ing Klesapurwa, marma mendra saking ing kayanganipun, Sang Bathara Nilakantha arsa miyat Sang Pamadi.
Nggennya mesu puja brata, alalayu denira mati ragi, yen Sang Parta bratanipun, sinekti luwih tama, mangkana ta Hyang Siwah ing praptanipun, anyarengi praptanira, ditya ingkang salah warni.
Ditya kang warneng sukara, Sanghyang Siwah lingsen ratu cangkrami, lire ratu ambuburu, mbuburu buron wana, kang sarwi nyangking raras adi.
Lampahe kang lingsen raja, pan ingiring lawan pra dewa resi, Sanghyang Siwah lampahipun, mimba nata mbebedag, graitane Sang Parta sangsaya wuwuh, wigenane manahira, tan dya mangsah anglekasi.
Nglepasaken risaksana, sanjatane Sang Harjuna ngenani, sukarane wus kacundhuk, pareng lan panahira, Sang Bathara Mertyujiwa gya tumurun, kang sukara kapisanan, dadya sareng angeneni.
Sawusira sru lumepas, jomparinge Sang Parta angeneni, lan Bathara Siwahipun, jemparing ugi kena, kang waraha keni pyuh anunggal tatu, dadya kalih panah dibya, pan anunggil dadi siji.
Samana den sidhikara, kang warastra dening Sanghyang Pramesthi, wus awujud siji kang hru, Sang Parta arsa mecat, sanjatane saking kanin wraha iku, nulya Sanghyang Siwah mojar, heh Ki Ajar aywa gipih.
Apan iku sanjateng wang, lah pa gene iku yun sira ambil datan yogya tingkah iku, sayekti wasa-wasa, kang sira mek yektine sanjata ingsun, lah Ki Ajar apa ilang, gennya brata teki-teki.
Dene kathah tapanira, iya aneng gunung Drakila iki, teka tana utamamu, lir ambek wong walaka, tur durjana pandhita lakunira dur, endi nggone wiku tama, marma lekas sira iki.
Kaya dudu wiku arga, lan maninge sastra apa raneki, ora aneng sariramu, satemah hir kewala, iya saking lekas sirakang tan ayu, heh Ki Ajar kaya apa, lah wong apa den guroni.
Ngucap malih Sanghyang Siwah, heh Ki Ajar iya wruhanireki, iya gurunira iku, kalebeng wong cintraka, saking sira kang aweh cintraka iku, marang guru kang utama, tur ta gurunira yekti.
Masa sung awarah ala, marang sira iya guru sejati, mengko sira nuta patut, warahing gurunira, pasthi sira tan ngalangi buroning sun, datan anut mring guru di.
Nganggo ambek murang tata, kang mangkono ajarmu marang ngendi, wau ta duk myarsa wuwus, sabdane Sanghyang Siwah, Sang Harjuna sek peng karna tegesipun, sek peng kuping karna, kebek karneng Sang Pemadi.
Jumeneng ing krodhanira, Sang Harjuna dadya muwus tan aris, heh iki wong tambung laku, aywa kadlurung sira, sawijine wuwusira nora urus, ingsun sira sidhep apa, mung anggere gelem muni.
Mijilaken kang wacana, tanpa taha apangucapira iki, manawa ta sira tan wruh, Kiratarupa sira, iya ingsun satriya Dananjaya nung, lah iya den yitna sira, mungsuh lawan jeneng mami.
Apa sira nyana ingwang, kaya ambek wong walaka wak mami, wong wiruda wedya iku, dening sun maksih sara, iya lawan sanjata marmane ingsun, sikep laras lan sanjata, yekti lamun wiku luwih.
Kang sun karya sudarsana, pan bagawan Rama Parasu nguni, kang sun telad marmanipun, pandhita sikep langkap, kang supata bener laku patiningsun, krana maksih sikep panah, wruha undurira yekti
PUPUH VI
D U R M A
Malih nabda Parta mriang Kiratarupa, Kiratarupa yekti, luwih ucapira, kaya ta wong oreyan, apa dudu nata yekti, ngucap sawiyah, sedhenge sira mangkin.
Ngadu yasa pantes lamun amungsuha, atandhing tosing kulit, kaya paran sira, mungsuh alawan ingwang, apa sira ayun mati, apa yun wirang, lan endi sira pilih.
Ana dene Kirtarupa yen sira, iya yen ajrih mati, nembaha maring wang, lah payo dipun enggal, bektenana suku mami, iku manawa, sira tan sun pateni.
Lamun nora mangkono sayektinira, iya wus katon iki, nenggih patinira, tan ndadak mindho karya, pasthi mati dening mami, wau emenga, umbake Mintaragi.
Dahat krodhanira sang Kiratarupa, dyan samya tandang jurit, sira Sang Arjuna, lawan Risang Kirata, samya campuh ing ajurit, sireng Harjuna, siniwo ing ajurit.
Pan kinepung Sang Parta mring pra Jawata, kalawan sanjata di samya ana rajang, saweneh ana nyakra, datan kewran Parta jurit, nyopteng sanjata, sing angganira mijil.
Gya tumempuh nenggih ingkang bayu bajra, sing angga wedal neki, genging bayu bajra, kalamun sinamekna, satus lumbung geng kagiri, kang bayu bajra, kang bayu bajra, gumrubug nggegeteri.
Wus anempuh wau ingkang bayu bajra, maring pra Dewa Resi, asru katyup bajra, muluk mring antariksa, kang kabuncang dening angin, amung Hyang Siwah, kang datan katyup angin.
Mung Bathara Siwah ingkang awentala, katiyup bajra pati, sira Hyang Sangkara, apan ta nir wikara, dadya ingkang yuda kalih, risang Kirata, atandhing dyan Pamadi.
Langkung rame prangira sami sajuga, sira ta Hyang Pramesthi, mengsah lan Sang Parta, ngepasken kang sanjata, Sang Kiratarupa dhingin, ingkang sanjata, Harda Candreku nami.
Nedheng nglayang ingkang Harda Candra, Sang Parta yitneng westhi, sigra denya mapag, ya ta kang Harda Candra, punggel margeng awiyati, nora tumama, Hyang Siwah duk ningali.
Asru krodha nanging maksih ambek marta, dene ta mung kinardi, denya arsa nggodha, mring sira Sang Harjuna, sigra manahaken aglis, selardi ika, pan watu gunung iki.
Gunung watu linepasaken saksana, Sang Parta yitneng galih, sigra wau denya, angusap-usap lemah, sarwi nengeng awiyati, lawan nenedha, pitulung Dewata Lurih.
Kang tinedha pamapagireng sanjata, Hyang Siwah watu wukir, sigra pinaringan, sanjata kang pamapag, Sang Parta wus anampeni, ayah prabata, tegese ayah wesi.
Gunung wesi ayah prabata punika, pan sewu malah luwih, panah ayah arga, apan ta sareng mesat, nulya wantah sira aglis, wantah jinarwan, ametu pagut sami.
Gunung wesi tumempuh lan gunung sela, saksana guntur nuli, ingkang gunung sela, neng tengahing payudan, gunturira kang selardi, melek lebunya, andhedhet madyeng jurit.
Apan kagyat wau ta Bathara Siwah, ilange kang sela ardi, nulya nambut sigra, sanjata agni rupa, muntap saking ngarsa sami, Bathara Siwah, duk nguni sanjatagni.
Asring ngleburaken ingkang Suralaya, Sang Parta yitneng westhi, sigra miyat mega, madyaning ronanggana, ingkang mega ngemu warsi, dadya den panah, satemah dadya warsi.
Dahat adres muni gelap saha kilat, gumuruh nggigirisi, mbrastha agni rupa, dening warsa dres ika, sirna ingkang sanjatagni, sanget krodhanya, Bathara Siwah andik.
Krodhanira tinemenan Sanghyang Siwah, dening hru tanpa dadi, tan na kang tumama, iyeku mring Sang Parta, nulya ngasta sira aglis, kanang sanjata, aran Ayah Sangkali.
Tegesipun rante wesi kang sanjata, asirah naga warni, sungsun panahira, sanjata Sanghyang Rudra, sungsunira kang neng wuri, ran Kadhangastra, sinareng lepas neki.
Duk lumepas sanjatanira Hyang Siwah, Sang Parta yitneng westhi, menthang langkapira, ngegem hru Garudastra, wus lumepas kang jemparing, tempuh warastra, guluning naga palih.
Gya tumempuh ingkang hru Kaladhangastra, sanjata pan meh prapti, arsa tinulaka, kasompok marma mendhak, kawat gadeng Sang Pamadi, punggel kang laras, rukune ingkang keni.
Remek rukuh retnaning rukuh sumirat, krodha Sang Parta nuli, nambut risaksana, putunganing kang langkap, pan kinarya gada mangkin, kala Sang Parta, duk maksih laras apti.
Witing tinggal laras Sang Bathara Rudra, umangsah ngruket aglis, lawan Risang Parta, prasamnya pareng mangsah, asuwe denira jurit, banda-binanda, karone silih ungkih.
Sang Harjuna wus karenggut gelungira, sigra denira ngungkih, males Sang harjuna, anambut sukunira, kakalih Hyang Rudra aglis, tandya Harjuna, sawuse denya musthi.
Sukunira kakalih Bathara Rudra, Harjuna arsa mbanting, mring Hyang Nilakantha, ing watu kumalasa, duk jinunjung wus tininggil, mring Sang Harjuna, Bathara Rudra nuli.
Ilang saking tanganira Sang Harjuna, tan tara sigra nuli, kumyus ingkang jawah, kum-kuma sing awiyat, wor ukara mantra puji, Resi Jawata, sing bomantara nenggih.
Muwah teja jumeneng madyaning wiyat, tetela kang kaeksi, ingkang tejangkara, satuhu Sanghyang Rudra, kang tumurun anedhaki, dennya alenggah, neng padma sana manik.
Ri sampuning lenggah wau sanghyang Siwah, neng padma sana rukmi, sighra Sang Harjuna, ngabekti ngestu pada, nulya sembah kaping kalih, mring pra Jawata, kawratan pangabekti.
Sasampuning sembahira Sang harjuna, ing Dewa tan na cicir, weruh cipteng puja, wau ta Sang Harjuna, nulya sira mangastuti, mring Sanghyang Siwah, angraosaken manis.
(bersambung)

Tidak ada komentar:

Posting Komentar